Götterdämmerung

Αννοίω το αδιάβροχον αργά

να νιώσω τη βροσιή

μα έννεν δροσερή

κρούζουν οι σταγόνες της σάν το ασίτ

τζιαι λειώννει μου το δέρμαν ούλλον.

Παρπατώ γυρόν του βάλτου τζι είμαι μόνον κόκκαλα

καρτερώ την έκσταση να έρτει πάλε μα μόνον το

κενόν του ουρανού φαίνεται ψηλά πάνω που τα ζαβοκλωννιά

τζι ο βάλτος εχώστηκεν κάτω που τα ξερόχορτα

ρωτώ τον να μου πεί δκυό λόγια γλυτζιά

μα έν μου λαλεί τίποτε, ώς τζι οι κάστορες αποφεύγουν με.

"Έν είμαστεν δαμέ για να μας ξαπολάς τα σκουπίθκια σου.  Φύε."

Βουρώ αγκρισμένος  πάς τον όχτον.

Λείφκει ο αέρας των πνευμόνων, προδώννει η καρδία.

Τζιαι μές τον πανικόν φκαίννω τρείς βράχους που εχλιάζαν

τζιαι παρολλίον να σκοτωθώ.

Έν με θέλουν δαμέ.

"Τζιαι ποιός σου είπεν είμαστεν σύμβολα σου ρε κκεραττά?  Ανήκουμεν σου τίποτε??

Λάμνε έσσω σου τζιαι γυρεύκουν σε, εχάθηκες."

Τα δέντρα εν τίτσιρα.  Εππέσαν τα φύλλα, έχασα τα φέτος.

Ενεκρώσαν πάλε.

Τζιαι μετανώννω το.

Εθωρούσαν με τα δέντρα αδιάφορα.

"Ποττέ σου δέν μας είδες.  Έν είμαστεν δαμέ για να γυρεύκεσε, είμαστεν δάσος,

αδιάφορον προς εσένα τζιαι τες ανάγκες σου.  Άτε ασσιχτίρ έπρισες μας τα έσιει ένα χρόνο."

Έμεινα ώς τη νύχταν, να δώ αν τουλάχιστον με πιάσει η υποθερμία να ζαλιστώ να νιώσω τελοσπάντων κάτι ουσιαστικό που να με φκάλει έξω πάλε.  Μα το κορμίν αρνήθηκεν να μου δώσει έτσι ικανοποίησην.

Αντί υποθερμίας

μές τη σκοτεινιάν του δάσους ήρτεν το παλιόν να μαλλώσει με το καινούργιο.

Τζιαι τραβουν  μασιέριν τζιαι οι δκυό τους, ο παλιός τζι ο τζιαινούρκος, εσταθήκαν απέναντι ο ένας που τον άλλον τζι ορμούν ακράτητοι.  Καρφώννεται το μασιέρι τζιαι των δκυό τζιαμέ που εν η αρτηρία του λαιμού, πρίν προλάβω να τους γλυτώσω, τζιαι γύρνουν τζι οι δκυό τους χαμέ, θωρώ μόνο  στα μάθκια τους  το ψυχομάσιημαν τους.

Θάφκω τους μέσα μου, τζι εβρώμισεν ο Κήπος μου.  Η ψατζιή τους εννα ξεράνει τα όμορφα μου δεντρά τζιαι τες λακάνες με τες τουλίππες.   Φεύκουν οι κατοίκοι που τους είχα χτίσει τόσα ωραία σπιτούθκια κοντά στον ποταμόν, τζιαι τραβούν προς στην ενδοχώραν, τζιαμέ που δέν μπορώ να τους βλάψω άλλον.  

Τζιαι μπαίννω μέσα του Κήπου να τα έβρω ούλλα γέριμα, τσαλαπατημένα, απεριποίητα.

Γιατί την ώραν που ενόμιζα πως επότιζα τζι εφύτευκα έναν χρόνον ολόκληρον, εν αγριόχορτα, παλλούρες, ζιζάνια, παρασιτόδεντρα που εφύτευκα τζιαι δέν το εκατάλαβα.

Αντί δεντρά, αθρώπους, αγάπην, έρωταν, ομορκιάν, φύλλα, βράχους, χώματα, σκουλουκούθκια, πεταλλούδες, γρασίθκια, ζώα, μαθητές, μουσικές,   εν εμέναν που εθώρουν τελικά.   Εν καθρέφτες που ήταν, τζι αντί να ανοίξω, έκλεια.  

Τζιαι ξαναρκέφκει που την αρκήν  το ταξίδιν.