Το Τταξίμιν του Δράκου

Αφιερωμένο στο αδέλφι μου Acera.

ο   Δράκος εν σύμβολο μεγάλο.  Ίσως το σημαντικότερο που έχουμε πάς τη γή.

Το μεγαλύτερο ίσως δωρο που μας εδώθηκε που την Πλάστη μας εν η ικανότητα να δούμε το Δράκο μας. 

Εν το κλειδί της παραδείσου ο δράκος.

Αυτοσχεδίασα δύο τταξίμια αρχαία του βυζαντίου που μου ήρταν αυθόρμητα όταν μου είπεν καλημέρα ο δράκος μου πάς σε δύο πιάνα στη δουλειά σήμερα.   Το έναν εν σκοτεινό, βαρετό, γήινο.   Τζιαι το άλλο εν αέρινο, αιθέρινο.   Άφηκα το Δράκο μου να με κυριεύσει για να μιλήσω σε τούντην γλώσσα, που εν γλώσσα άλλη που τη δική  μου την καθημερινή.  

Ο  Δράκος εν η ανοιχτοσύνη στην έμπνευση.  Η Ευεληξία.

Τζιαι  ννά τα δώρα που φέρνει ο δράκος.

Ο  Δράκος, στον δικό μου κόσμο του συνθέτη, συμβολίζει την ικανότητα του νού να αφεθεί να δεί πραγματικά την ουσία του κόσμου γυρόν του τζιαι να την φάει, να τη χωνεύψει, να τη μεταφράσει σε Έρωταν τζιαι Δημιουργίαν,   Ο Δράκος εν η ικανότητα να Πλάσω, που μου έρκεται μόνο όταν καλέσω το κορμί μου σταματήσει να υπερλειτουργεί, άμα εξανεμιστούν οι προκαταλήψεις μου, οι αυτοκριτική, οι αναλύσεις, έρκεται άμα κοιμηθεί η φύση/εμπόδιο  μου η καθημερινή του τρωτού ανθρώπου.  Άμα με κυριεύσει ο Δράκος μαθαίνει μου να γίνουμαι αδελφός της πέτρας τζιαι του δέντρου, αδελφός σου εσέναν συνάνθρωπε μου,  τζιαι η Αγάπη μου για τον κόσμον έν έσιει όρια.  Τούτα μου δείχνει ο Δράκος, τζιαι ο έρωτας έρκεται σιονωτός, η δημιουργία άφθονη.




Ο  Δράκος εν το σύμβολο της ελευθερίας, το όχημα της ελευθερίας.   Πετά.  Θωρεί τα πράματα που Ψηλά.   Πετά στον ουρανό να δεί πως ούλλα εν  Ένα.
Σέρνεται χαμέ.  Θωρεί τη λεπτομέρεια τζιαι τες άλλες οπτικές γωνίες.



Ο  Δράκος εν η ελευθερία του νού που κερδίζεις όταν επιλέξεις να θωρείς ανοιχτά τα κόσμον τζιαι να του δείχνεις αγάπην χωρίς αντάλλαγμα.  Το σύμβολο "να γινείς δράκος"  σημαίνει μαθαίνεις ότι έσιεις τζιάλλη φύσην, πέραν  που κορμίν σου το κοκκαλένο που πατά τη γή αναπνέει τον αέραν τζιαι ακολουθά ιδέες, δόγματα, κορμί χωμάτενο, όι, έσιεις τζι άλλη φύσην που εν ευέλιχτη σάν φίδι, τζιαι έσιεις φτερά για να πετάς, ρέεις σάν το νερόν για να μπόρεις να θωρείς τον άλλο που άλλην οπτική γωνία.   Τζιαι να μπορείς να δείς τον εαυτόν σου με τον ίδιο τρόπο.  Τζιαι η φωθκιά που φυσάς εν η Σοφία  Σου.    Δηλαδή αποχτάς  Perspective  Self που λαλούν τζιαι δακάτω.     Δηλαδή επιτέλους θωρείς τον εαυτόν σου που απόσταση αντί που πουμέσα σου μόνον.   Να βιώννεις ζωντανά τα συναισθήματα σου τα χωμάτενα, αλλά την ίδια στιγμή να μπορείς να τα παρακολουθείς που απόσταση ευεληξίας τζιαι να μέν τα κρίνεις ή να τους διάς παραπάνω δύναμη από όση χρειάζουνται.

Ο Δράκος εν το στοιχείο που μας ολοκληρώννει σάν ανθρώπους.  Εν ο σκοπός μας πάς τη γήν να αποχτήσουμεν ούλλα τα στοιχεία της.  Είμαστεν το κορμίν μας νερόν, χώμα, αέρας τζιαι φωθκιά.  Έσιει αλλο ένα στοιχείον κρυφόν, που το λαλούν Αιθέραν.  Εν μές σε άλλη διάσταση χώρου τζιαι χρόνου.  Λείπει που δαμέ.    Εν μες τούντο στοιχείον που κατοικά η Ψησιή μας.   Η Ψυσιή μας που μές τον Αιθέραν που μας παρατηρά, γυρεύκει τα στοιχεία της φωθκιάς του νερού του χώματος τζιαι του αέρα που της λείπουν τζιαμέ που ζιεί.   Τζιαι το κορμίν που την άλλη, μιά ζωή παλεύκει να συμπληρώσει το στοιχείο που του λείπει  τζιήνου για να κλείσει ο κύκλος του.  Να γινεί επιτέλους συνδιασμός Χώμα-Νερό-Αέρας-Φωθκιά_Αιθέρας, τζιαι να έβρει την ισορροπία του το Κορμί/Ψυσιή σύνολο.

Ο δράκος εν το ενδιάμεσο που μας οδηγά στο να ανακαλύψουμεν  την διάσταση του Αιθέρα, μαζί τζιαι τη ψυσιή μας.


Τζιαι άμα την έβρουμε, κλείει ο Κύκλος.


Τότε επιτρέπει μας η Πλάστης μας να μιλούμεν τζιαι να δημιουργούμεν σε γλώσσαν παγκόσμιαν, που όρια δέν έσιει.


Ο δράκος εν η λύση του μύθου για τον Πύργο της Βαβέλ.    Φανταστήτε μαζί μου για λίγο:

Οι χτίστες του πύργου στη βιβλική ιστορία  εν τα αντίθετα στοιχεία που έσιει ο χαρακτήρας μας.  Αγάπη-Μίσος , καλοσύνη-κακία,  συναισθήματα-λογική,     κλπ      Στη φάση της εξέλιξης της συνειδητότητας μας που είμαστεν σήμερα, μαλλώννουν τούντα στοιχεία μεταξύ τους,  εχάσαν την ικανότητα να έχουν κοινή γλώσσα.   γι' αυτό είμαστε πολεμοχαρείς  έξω τζιαι μέσα μας, τζιαι όπως τους αρχαίους χτίστες της βαβέλ εχάσαμεν τζι εμείς  την κοινή γλώσσα που θα εναρμόνιζε τα χαρακτηριστικά μας για να ολοκληρωθούμε μέσα μας τζιαι να μας επιτραπεί να φτάσουμεν τον πύργο μας ώς τον ουρανό.   Υπάρχει τούτη η κοινή γλώσσα.


Ο  Δράκος εν ο καταλύτης που μας κάμνει να καταλάβουμε ότι έννεν μόνον μιά φύσην που έχουμεν, υπάρχει τζιαι άλλη αλλά θέλει προσπάθεια να την έβρουμε, φύση ευέλιχτη.   Τζιαι άμα κατανοήσουμε οτι εν Δύο οι φύσεις μας,  η αρμονία τούτη διά την ικανότητα να κουρδίσουμε το Εσωτερικό μας στον ίδιο τόνο τζιαι να σταματήσουμε να μιλούμε μέσα μας με χίλιες γλώσσες, να γινούμεν Ένα επιτέλους.


Τον Δράκο τούτον, τζιήνοι που ελέγχουν τον κόσμο με τη λατρεία της ύλης φοούνται τον.


Επειδή αν μας αφήνναν ούλλους να τον ανακαλύπταμεν μέσα μας πολέμοι δέν θα υπήρχαν, μόνο πολλή δημιουργία τζι αδελφοσύνη.   Εν απλό το θέμα.


Το Δράκο το δικό σας να έβρετε πολλά παρακαλώ.