Μαρτυρώ τη Δάδα.
Ο Βενιαμίν, στο τελευταίο του μάθημα εχτές.
Τελευταίο μάθημα. Δίωρο μάθημα. Δέν είναι μάθημα. Είναι αποχαιρετισμός. Ακούω μόνο.
"Παίξε Βενιαμίν την Appasionata του Μπετόβεν, ολόκληρη."
Την ώρα που παίζει εγώ χάννουμαι στον κόσμο τον Άλλο. Βλέπω την Ιδέα του Βενιαμίν. Βλέπω εμένα, το Δάσκαλο δίπλα του, είμαστε πιασμένοι, ομάδα, δίδυμα, στη μήτρα μου είναι ακόμα, αγέννητος. Βλέπω στον Άλλο Κόσμο να γεννώ τον Βενιαμίν, να κόβω τον ομφάλιο λώρο, βλέπω τον να μεγαλώννει, να τραβά το δρόμο του. Η δουλειά μου εδώ έχει τελειώσει.
Κόβω τις αλυσίδες.
Ο Βενιαμίν δέν είναι μαθητής μου. Είναι άνθρωπος.
Πρίν κόψω το λώρο, αφήννω του μέσα στη ψυχή ένα δώρο.
Του αφήννω τη Φωτιά.
"Βενιαμίν, ο δάσκαλος μου ο Ιταλός σπούδασε μ' έναν άλλο δάσκαλο, κι αυτός με άλλο, κι αυτός με άλλο, πίσω στους αιώνες της μουσικής. Γραμμή συνθετών, αντρών. Και τώρα, η σειρά σου."
"Βενιαμίν, πρόσεχε τη Φωτιά, και να τη δώσεις σε άλλους, ακούεις?"
Μιλώ του στο υποσυνείδητο, το πρόσωπο του έχει την ανέκφραστη κρυάδα του αυτισμού που δέν αφήνει τα αισθήματα να βγούν έξω ποτέ.
Μου λέει με τα μάτια της ψυχής "φχαριστώ σε Δάσκαλε" και η δάδα αλλάζει χέρια.
Άσε τη Φωτιά που σου έδωσα Βενιαμίν να ιριδίσει μέσα σου κρυφά. Μιά μέρα καθώς δέν το περιμένεις, η δάδα η δική σου που θα είναι τότε έτοιμη, ποτισμένη με καύσιμο της ύπαρξης, θα αναφλεγεί. Περίμενε το. Και μή φοβηθείς το φώς σου. Το σκοτάδι είναι εύκολο. Το φώς είναι το δύσκολο -άλλος μου το είπε και μένα αυτό.
Δύσκολο το Φώς, Βενιαμίν. Μπροστά του νιώθουμε μικροί, γι αυτό το αποφεύγουμε κάθε μέρα. Μή φοβηθείς.
Αντίο.
Τελευταίο μάθημα. Δίωρο μάθημα. Δέν είναι μάθημα. Είναι αποχαιρετισμός. Ακούω μόνο.
"Παίξε Βενιαμίν την Appasionata του Μπετόβεν, ολόκληρη."
Την ώρα που παίζει εγώ χάννουμαι στον κόσμο τον Άλλο. Βλέπω την Ιδέα του Βενιαμίν. Βλέπω εμένα, το Δάσκαλο δίπλα του, είμαστε πιασμένοι, ομάδα, δίδυμα, στη μήτρα μου είναι ακόμα, αγέννητος. Βλέπω στον Άλλο Κόσμο να γεννώ τον Βενιαμίν, να κόβω τον ομφάλιο λώρο, βλέπω τον να μεγαλώννει, να τραβά το δρόμο του. Η δουλειά μου εδώ έχει τελειώσει.
Κόβω τις αλυσίδες.
Ο Βενιαμίν δέν είναι μαθητής μου. Είναι άνθρωπος.
Πρίν κόψω το λώρο, αφήννω του μέσα στη ψυχή ένα δώρο.
Του αφήννω τη Φωτιά.
"Βενιαμίν, ο δάσκαλος μου ο Ιταλός σπούδασε μ' έναν άλλο δάσκαλο, κι αυτός με άλλο, κι αυτός με άλλο, πίσω στους αιώνες της μουσικής. Γραμμή συνθετών, αντρών. Και τώρα, η σειρά σου."
"Βενιαμίν, πρόσεχε τη Φωτιά, και να τη δώσεις σε άλλους, ακούεις?"
Μιλώ του στο υποσυνείδητο, το πρόσωπο του έχει την ανέκφραστη κρυάδα του αυτισμού που δέν αφήνει τα αισθήματα να βγούν έξω ποτέ.
Μου λέει με τα μάτια της ψυχής "φχαριστώ σε Δάσκαλε" και η δάδα αλλάζει χέρια.
Άσε τη Φωτιά που σου έδωσα Βενιαμίν να ιριδίσει μέσα σου κρυφά. Μιά μέρα καθώς δέν το περιμένεις, η δάδα η δική σου που θα είναι τότε έτοιμη, ποτισμένη με καύσιμο της ύπαρξης, θα αναφλεγεί. Περίμενε το. Και μή φοβηθείς το φώς σου. Το σκοτάδι είναι εύκολο. Το φώς είναι το δύσκολο -άλλος μου το είπε και μένα αυτό.
Δύσκολο το Φώς, Βενιαμίν. Μπροστά του νιώθουμε μικροί, γι αυτό το αποφεύγουμε κάθε μέρα. Μή φοβηθείς.
Αντίο.
Σχόλια