Δοχείο άδειο, καλοπλυμμένο.

Πάει αλλο ένα κομμάτι.  Έφκηκεν που μέσα μου σάν τη λάβα, άδειασα, ήρθεν η ψυσιή σε οργασμό, εκόντεψα πάλε της πελλάρας ώς τζιαμέ του ορίζοντα που ξεχωρίζει το συγκρατημένο εαυτό που τζιήνον που όρια έν έσιει.  Η τέχνη έναι να μάθεις το κορμί σου πώς να το χειρίζεσαι για να φκάλλει ουσίαν που μέσα του.  Πώς να το παίρνεις ταξίδι ώς τα άστρα χωρίς να αρκέψεις να έσιεις παραισθήσεις/σχιζοφρένεια  (η αρρώστεια των καλλιτεχνών), εν τζιαμέ το κόσμημα.  Να παίρνεις το νού σου ώς τα όρια αλλά να γνωρίζει ότι πατά τη διαχωριστική γραμμή τζιαι ότι ποτζιεί της εν τα κατεχόμενα με στρατιώτες έτοιμους να σε παίξουν..


Μές το ψήλωμαν του νού που παθαίνει όταν κοντεύκει τη δημιουργία, ούλλα φαντάζουν όμορφα, υπο έλεγχο, ούλλα εν κουρδισμένα στον τόνο της ολοκλήρωσης.  Νομίζεις έφτασες κάπου μόνιμα, τζιαι ότι η αλλαγή που έφερεν μαζί της η δημιουργία εν μόνιμος εραστής σου.
Τζι επιτέλους έρκεται η ειρήνη να απλώσει τη θάλασσα της μές το μυαλό, φέρνει μιά υγρή ανάπαυλα που την καθημερινότητα τζιαι την ατελειώτητα την ανθρώπινη.  Ντζιήζεις τα θεία, τζιαι αφήννουν σου το σημάδι τους για λίγο.  Φέγγεις, μαγνητίζεις, είσαι χαλαρός εντελώς, θωρείς την ουσία των πραγμάτων, ρουφάς με όρεξη εμπειρίες, τζιαι ζείς εντελώς μές το Τωρά.
Μα τί όμορφη παραίσθηση!!   Να νομίσεις ότι έν είσαι άνθρωπος για λίγο, ότι όσα σε βασανίζουν έχουν λυθεί, να ζείς για λίγες μέρες πιστεύωντας ακράδαντα ότι εκόντεψες τη θέωση της συνειδητότητας σου, αυτόν τον απώτερο σκοπό του δημιουργού.


Μα η ζωή έν δουλεύκει έτσι.


Τελειώννει η γέννα, το διαστημόπλοιο προσγειώννεται πάλε, έτην ρουτίνα που έρκεται βουρητή να σου θυμίσει έν είσαι κουρδισμένος, είσαι τρωτός, ούτε ξέρεις τί κάμνεις πραγματικά.  


Τζιαι ξαφνικά, χάννουν ούλλα το χρώμαν τους.   Βαρκέσαι.  Είσαι κουρασμένος.   Οι σκέψεις σου σου φαίνουνται πεζές, άχρηστες.


Εφκέρωσεν το Δοχείο το γεμάτο ουσία, να κάμει τόπο στο νέο.  Τζιαι ώσπου να αρχίσει να γεμίζει πάλε, γίνεσαι πάλε τρωτός.


Τζι έσιει τζιαι τούτον την τέχνην του για να το αντέξεις..