Η Απουσία

Γελώ.  Τί σου είναι ο νούς, αλήθκεια.  Ο νούς εν το ομορφόττερο πράμα στο σύμπαν ούλλο, πιό όμορφο τζιαι που τον μεγαλύτερο γαλαξία ή τη μικρότερη κλωστούδα που πλάθει την ύλη.   

Ο νούς εν το μεγαλύτερο κόσμημα που έπλασε ο/η  Θεός για να καμαρώννει την δημιουργία.

Εν τζιαι το τρομαχτικότερο δημιούργημα.  

Το ευτύχημα έναι πως έχουμε επιλογή πόσον να ταξιδέψουμε μέσα του.  

Αν θέλουμε, το όχημα μας εν απλό, βενζινοκίνητο, πέρνει μας καμμιά εκατοστή χιλιόμετρα ταξίδι, τζιαι ώς τζιαμέ εν καλά.   Λειτουργούμε μιά χαρά.  Ικανοποιούμε τα εγωιστικά μας ένστιχτα καλά,  πετυχαίννουμε στόχους.

Αν θέλουμε έχουμε τζι αεροπλάνο, να πάμε σε νέες χώρες μέσα μας ταξίδι, χιλιάδες χιλιόμετρα μακρια -εν τζιαμέ που ανακαλύφκουμεν κρυφά ταλέντα, νέες σκέψεις, έτσι δεχούμαστε άλλους αθρώπους, νιώθουμε συμπόνοια, προσφέρουμε.

Αν θέλουμε έχουμε διαστημόπλοιο, πάμε βαθκειά, εκατομμύρια χιλιόμετρα.  Βρίσκουμε ικανότητα να δούμε πως ούλλα εν Ίσα, ούλλα το ίδιο, ούλλα πηγάζουν που μιά Ιδέα.  

Αν θέλουμε, έχουμε όχημα το Φώς το ίδιο, πάμε ώς το τέλος του νού, έτη φωτός μακριά.

Τζιαμέ θωρούμεν ήνταλως επλάστηκεν ο Κόσμος.  

Ρέ,  εν μέσα μας ούλλα.   Μέσα τζι Έξω  εν έναν.  

Τζιαι τωρά, τί θα γινεί?

Γυρεύκω μέσα μου πράματα να με δέρουν, τζι έν βρίσκω.

'Εσιει απουσίαν του Κακού.

Γελώ. 

'Εμαθεν ο νούς να βρίσκει πράματα για να διυλίσει.

Τζι η απουσία δημιουργά κενόν.

Το επόμενον, τί είναι?

Βαστώ τα εργαλεία στα σιέρκα,

έφκηκα τη σκάλα

το βράχο

είδα τον ήλιο

ένιωσα το Άδειασμα.

Μα κανένας έν σε προετοιμάζει τί θα κάμεις μές την Πόλη σσου

όταν φύουν οι βαρβάροι.

Έν έσιει χάρτες ή ποιήματα ή πίνακες για τούντο πράμαν