Το άβατον του κόσμου

Γράφω για την αγάπην με τες ώρες κάθη μέρα, τζι εν η ψυσιή μου σ' έκστασην σάν παρπατά το άβατον του κόσμου τ' άλλου.
Θωρώ πουμέσα μου τζι  έφεξεν Φώς.

Εν μέθη τούτη η αγάπη.  Ζαλίζει, κρούζει σε.
Εν του Θεού το πιό γλυτζιύν τζιαι θκιαλεχτόν κρασίν η αγάπη,
μιά κούζα ξήσιηλη πο'ν  λείφκει ποττές. Ποτόν αθάνατον.

Οι διψασμένοι θέλουν την να τους δροσίσει
μα έν την θωρούν.
Ούτε τζιαι τζιείνοι που ποθούν, γιά που ζητούν παρακαλεστικά
έν ιμπορούν να την κρατήσουν.

Για να την νώσεις την αγάπην τούτην πρέπει να σσιωπήσεις
να μέν θέλεις Τίποτε
να μέν ζητάς,
Εν αντροπιάρα τούτη η αγάπη, τζιαι χώννεται τους απαιτητικούς.

Αν της κοντέψεις φεύκει.

Αν πλάσμαν άλλον ποθήσεις γιά θελήσεις να καταχτήσεις
έν σου φανερώννεται.

Σσιώπα!  Χόρεψε με το ρυθμό της πλάσης τζιαι καρτέρα.
Ποννα κλάψεις, ποννα ποιήσεις κάτι όμορφον με το κορμίν τζιαι να το δείς, να κλάψεις για το όμορφον, ποννα πονήσεις για τον άθρωπον, ποννα ντζιήσεις της πέτρας τζιαι να δείς πως εν αρφή σου, ποννα σταματήσεις να κρίνεις την αδυναμίαν του αθρώπου, ποννα θκιώξεις την ιδέαν του λάθους ή της αμαρτίας, ποννα δείς τους άλλους αληθινά, τότε θα σου κοντέψει η αγάπη.  Γίνου τζι εσού αντροπιάρης τζιαι συνάχτου, παρατήρα μόνο τζιαι καρτέρα.

Θα σου κοντέψει τότε η αγάπη.


Ζητά σε τζιείνη πρώτα να την πιείς
σσιύφκει την τζιεφαλήν της
ντζιήζει  τα σιείλη σου τζιαι καρτερά

τζι αν είσαι διψασμένος, άνοιξε τζιαι πιέ δίχα χαράν.


Η αγάπη τούτη έννεν συναίσθημαν, εν Κόσμος με τους νόμους τους δικούς του.

Τζι οι νόμοι τούτοι ενώννουν το μιτσόττερον πράμαν με το μεγαλλύττερον, τζι είσαι τζι εσού μέρος της αλυσίδας τούτης, του κύκλου.   Τούτη εν η αγάπη, το νήμαν που μας μπλέκει ούλλους με ούλλα που υπάρχουν.