Οι δύο μάνες της Σοφουλλίτσας.

Η  Σοφουλίτσα που είναι εννιά χρονών κάθεται στο πιάνο και τα μαλλάκια της τα κατάμαυρα λάμπουν καλοχτενισμένα κάτω απο το φως της τεράστιας λάμπας που κρέμμεται απο πάνω μας διώχνοντας το σκοτάδι του Νιόβρη.  Χαμογελά μου με αθωότητα, περηφάνεια.  Ψηλώννει λίγο τους ώμους της να καθήσει καλύτερα, μα δέν φτάνουν τα πόδια στο πάτωμα καλά.  Της φέρνω σκαμνάκι.  Αγγίζει τα πλήχτρα με σιγουριά, και με κοιτάζει πλάγια περιμένωντας να της δώσω εναρκτήριο νεύμα της κεφαλής.  Ψηλώννω το αριστερό μου φρύδι και αρχίζει.   Νότες αργές αλλά σίγουρες.  Γελώ μέσα μου, έχει διαβάσει πάρα πολλά, όπως της είπα.  Τελειώνει το κομμάτι, άψογα παιγμένο, και με ρωτά ερωτήσεις.

"Εδώ στη δεύτερη σελίδα έπαιξα το φόρτε καλά?"

"Ναι Σοφούλα, να αναπνέεις αμέσως πρίν, θα είναι ακόμα πιό καλά"

"Οκ."


Ξαναδοκιμάζει.  Σφίγγει τα χείλη για να συγκεντρωθεί.

"Έτσι?"


"Ναι!.    Άλλες ερωτήσεις έχεις?"


"Έχω.   Εδώ δυσκολεύτηκα με το ρυθμό.   Μου πήρε 3 μέρες να τον μάθω και μετρώ συνέχεια, δέν μου αρέσει να μετρώ γιατί δέν ακούω τη μουσική.  Τί να κάνω?"

"Το λοιπόν.  Όταν είναι δύσκολος ο ρυθμός το λέμε στο δάσκαλο μας.  Θα χτυπήσω στα γόνατα μου το ρυθμό και άκου μόνο.  Κλείσε τα μάτια και μή σκέφτεσαι.  Άκου...    Τακ Τάκ....τι τι Τάκ....Τι τι Τάκ   Τάκ   Τά-ακ.   Ντάξει?   Ξαναάκου.     Τώρα χτύπα το ρυθμό και σύ, τραγούδα τον.       Τώρα σήκω να τον περπατήσουμε.    Τί λές?"

Ανθίζουν τα μάτια.

"Κατάλαβαα."

"Τώρα παίξε να δείς τη διαφορά."

Άψογα.


"Να θυμάσαι πάντα οτι η δύναμη σου είναι το αφτί.  Και όταν μαθαίνεις νέες λέξεις στο σχολείο να τις απαγγέλλεις δυνατά, θα τις θυμάσαι πιό καλά.   Θα γίνεις καλή στο πιάνο, να το θυμάσαι.  Διάβαζε καλά, πάντα οκ?  Πιστεύω στις ικανότητες σου, το ξέρεις?"

Χαμογελά πλατιά.   Κλείνει το βιβλίο.

"Μπορώ να πάω?"

"Dismissed."





Τέλος μαθήματος.   Οι δύο μάνες της Σοφουλλίτσας φωνάζουν "dinner's readyyyy"  απο την κουζίνα.    Είμαι και εγώ καλεσμένος.  Κάθε βδομάδα μετά το μάθημα με ταϊζουν, κι έχω κανονίσει το πρόγραμμα να μου επιτρέπει αυτή την 'τελετουργία'  -δέν το κάνω για πολλούς αυτό, μα μου το έχουν ζητήσει, τους αρέσω πολύ.   Απόψε έχουν μαγειρέψει λαζάνια.  Κρασί.  Καθόμαστε όλοι και η συζήτηση περιστρέφεται γύρω απο τη μάθηση, τα φαγητά, τη ζωή στην πόλη τους.  Αρχιτέκτονας η μιά μάνα.  Η άλλη έμεινε σπίτι να μεγαλώσει τα δύο παιδάκια τους.  Η Σοφούλλα κι ο Αντρέας είχαν χάσει τους γονείς τους στη Γουατεμάλα όταν έγιναν καταστροφές απο βροχές.  4 χρονών αυτή, και 2 ο Αντρέας.  Γύριζαν βρωμισμένα τα παιδάκια απο πόλη σε πόλη ζητιανεύοντας μέχρι που μπήκαν σε ορφανοτροφείο.   Εκεί τα βρήκαν οι δυό μου φίλες, που μόλις είχαν παντρευτεί και είχαν υποσχεθεί να μεγαλώσουν παιδιά αμέσως.   Κι έτσι βρέθηκε η Σοφούλλα με τον αδελφό της στην αμερική, να έχουν όλα τα καλά, και θαλπωρή απο αυτές τις υπέροχες κοπέλλες.  Θυσίασε η Σ. την καριέρα της για να τα μεγαλώσει σωστά.  Και είναι μωρά μάλαμα.  Με τρόπους.  Έξυπνα.  Σωστά μεγαλωμένα.


Τρώμε τα αχνιστά λαζάνια και μυρίζει η παρμεζάνα που μου βάζει στο πιάτο η Ε.,  μου γεμίζει το ποτήρι κόκκινο κρασί καλό και με ευχαριστούν.   Κάθε μάθημα παρακολουθούν απο την κουζίνα αυτά που λέμε με τη Σοφούλλα.   Και αναγνωρίζουν τη σημασία της παρουσίας μου στο σπίτι τους.  Και μου το λένε συχνά.   Έχει ανάγκη η Σοφούλλα δασκάλους και αντρική παρουσία θετική κοντά της, το γνωρίζουν χωρίς να σημαίνει κάτι αρνητικό για τη ζωή τους και τον τρόπο που λειτουργεί το σπίτι τους και η σχέση τους.  Δέν τους λείπει κάτι.  Θέλουν να προσθέσουν στα όμορφα που αυτές προσφέρουν στα παιδιά.  Πράγματα που μόνο η αντρική παρουσία μπορεί να προσφέρει.  Μου το ζητήσαν.   Επειδή δέν νιώθουν απειλή απο μένα.  Και μου το λέν.  Στον καθρέφτη τον πραγματικό που μου βάζουν κάθε βδομάδα μπροστά μου βλέπω οτι κάτω απο τις σωστές συνθήκες είμαι παρουσία δυνατή αλλά ευαίσθητη ταυτόχρονα, καθοδηγώ χωρίς να καταπατώ, και ξέρω πως σ' αυτό το παιδάκι θα κάνω διαφορά.   Όταν ο άλλος έχει το ταλέντο και τη διάθεση να σε Δεί, βγάζεις τον πραγματικό σου εαυτό άφοβα.    Αν ήταν όλοι οι πελάτες έτσι....