Πέρα που τα σύμβολα

Ξέρω καμιά φορά γίνουμαι ακατανόητος.  Εν εμέναν που μιλώ κυρίως.  Γίνουμαι φορτικός, πομπώδης.   Ακαταλαβίστικος.  Πράματα που έπρεπεν να μένουν μές τη σκέψη μου φκάλλω τα έξω τζιαι γράφω τα να τα θκιεβάζετε.  Εν ανάγκη τούτη που έχω αθρώπινη για σημασίαν τζι επιβεβαίωσην.

Εχτές επέρασα την πιό δύσκολη μέρα ολόκληρης μου της ζωής, μέρα επικίνδυνη, μέρα που έφτασα ώς τον κρεμμόν, να πελλάνω τζιαι καλά.  Έφερα με ώς τζιαμέ που το επόμενον βήμα θα ήταν η πλήρης καταστροφή.  Τζιαι έφκηκα που την άλλην.  Έπαιξα με τη φωθκιάν, επήρα τη σκέψην μου ώς το παραλήρημαν τζιαι την πελλάραν.  Κανονικά.  Επίστευκα έχω τον έλεγχον να κάμω έτσι ταξίδιν, ετοιμάζω το, χρόνια,  που ο σκοπός του ήταν να με ξιτσιλλήσω που κάτι πράματα που με επονήσαν πολλά που ήμουν μιτσής, πράματα που μου εκάμαν δίχα να φταίω τίποτε.  Τζι αντί να το τριολίζω το θέμαν με τη σκέψην όπως έκαμνα ώς τωρά, εβίωσα τα εσωτερικά μου σάν να τζι ήταν αληθινά, τωρασινά.  Σάν να ήμουν άλλον πλάσμαν.  Έν μου εξαναέτυχεν έτσι πράμαν, τζι έσιεσα πάνω μου.  Μα η φωθκιά έρεξεν που πάνω μου, επέλλανα, εξιπέλλανα, ήρτα πίσω σώος.  

Τζιαι τούτον το ταξίδιν που φακκά γυρόν τζιαι ξαναέρκεται στο ηφαίστειον, έκαμεν τη δουλειάν του.  Το ηφαίστειον εν όσα κουβαλούμεν, που μας κρούζουν κρυφά μας.  Όσα μας εσυνέβηκαν που μας τσιλλούν, άν μας τσιλλούν.  Τυχερός όποιος έσιει εσωτερικόν που δέν τον ιτσιλλά.  Έν έχω έτσι τύχην.


Μα εχτές, εξιτσήλλισα με.

Ενόμιζα εννα πονήσω, ή πως εννα παίξουν τρομπέττες άμα γινεί τούντο πράμαν, μα τελικά, ύστερα που μου επέρασεν ο πόνος τζι η πελλάρα, απλά εσυνεχίστηκεν η ζωή.  Τζιήνο που άλλαξε εν ότι έν θωρώ πλέον βράχους.  Τζιαι ότι το ηφαίστειον επίτησεν τη λάβαν του ούλλην, δηλαδή έφκηκεν έξω ο πόνος μου ολόκληρος, ένωσα τον ώς τα κόκκαλα, τζιαι άμαν τον ένωσα ολόκληρον έκρουσα.  Επόνησα όσον δέν εξαναπόνησα στη ζωή μμου.  Αλλά εν Εγώ που επόνησα.  Πραγματικά, όι δανεικά ή με τη σκέψην.  Τζι άμαν άφηκα τον πόνον να γινεί συναίσθημαν, άφηκεν με επιτέλους ήσυχον να πνάσω.

Νώθω ελαφρός.


Κρατώ το μυστρίν μου τζιαι το σφυρίν τζιαι σπάζω τη σπηλιάν μου που με εκράταν κλειωμένον, τον ομορφόττερον μου εαυτόν κλειωμένον.   Το μυστρίν τζιαι το σφυρίν εν η κατανόηση που μου δείχνω, τζιαι που λαλώ τζιήντου πόνου "εν εντάξει μάνα μου, είμαι δαμέ".   Η σπηλιά εν η άμυνα που έβαλλα για να μέν νιώσω τον πόνον τούτον άμπα τζιαι σκοτώσει με.


Έκαμα λλίες ζημιές εχτές.   Συνεπαρμένος που τον Πόνο.   Εσιώνοσα τον πάς σε άλλους δίχα να έχω έλεγχον.  Μα έχω εμπιστοσύνην ότι εννα με καταλάβουν.  



Αρκέφκει νέον κεφάλαιον που τα σήμμερα.