Πείραμα με τον 'αντρισμό'. ...για να μήν είναι θεωρίες μόνο.

Μέρα φθινοπωρινή, μέρα λαμπερή, κατακόκκινη με τα νεκρά φύλλα να στολίζουν την άσφαλτο και τον κήπο στη μικρή αυλή.  Οι γειτόνοι μαζεύουν με πλατύδοντες χτενιές τα πεθαμένα και πεσμένα φύλλα που έχουν κιόλας καφετίσει βρεγμένα όπως κοιμούνται αιώνια στο γρασίδι και τα πετούν σε ανακυκλώσιμες τεράστιες όρθιες χαρτοσακούλες αγορασμένες απο πέρσυ, μουλιασμένες και ζαρωμένες σε κάθε αυλή.   "Καλημέρα κύριε Γκήνσμπερκ.  Πασκίζεις πρωί ξημέρωμα?"   "Τί να κάμω?  Κάθε χρόνο τα ίδια, να δούμε αν θα είναι το τελευταίον μου μάζεμα φέτος, χαχαχαχα".   Μακάβριο χιούμορ γέρου.  Ιδρώννει και κρέμμεται η κοιλιά του έξω πλαδαρή, μα όχι της καλοπέρασης, της κλεισούρας των γειρατιών.


Ξύπνησα στις πέντε με ρίγος.   Τρέχει ο νούς.  Ψές έκαμα καυγά τρικούβερτο με μιά πελάτισσα πρίχτισσα.   Προετοιμάζω το γιό της να πάει στο κονσερβατόριο.  Ταλέντο ο μιτσής.   Κάααθε βδομάδα θέλει να της λαλώ ακριβώς τί μαθαίνουμε, πού βαδίζουμε, πότε είναι το γραπτό,  αν εχω ξαναπροετοιμάσει άλλον ("σίγουρα ξέρεις τί κάνεις?  ΔΙάβαζα τα reviews για τα βιβλία που διδάσκεις και δέν είναι τα καλύτερα, το ξέρεις αυτό?")  -και άλλα πολλά που με νευριάζουν.  Η μάνα αυτή είναι μεγαλοproducer ταινιών, όλη μέρα διατάσσει αθρώπους,,  έτσι έμαθε.   Ο άντρας της ένα κλωτσοσκούφι, άβουλος.  Το είδα κι αυτό. Έκανα υπομονή, κι άλλο.  Άντεξα 2 βδομάδες μέχρι να την καταλάβω.  Εψές κάτι μου είπε που με πείραξε.  Της είχα ζητήσει να αγοράσει απο ένα βιβλίο για μένα και το γιό της.  Δέν ήθελε να το πληρώσει.   Μάζεψα μέσα μου ένα είδος αντρισμού που της χρειαζόταν, ήταν περίεργο.   "Κοίτα"  της λέω "Σας έχω κάνει κόπυ 100 cds για να μήν τα αγοράζετε, δέ βλέπεις καθόλου πές μου!!!   Προσπαθώ 500% να βοηθήσω, και εσύ με πληγώννεις, θέλεις να ασκήσεις έλεγχο.  Απο δώ, ΔΕ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙΣ.  Ιδέα δέν έχεις για τη μουσική, έχω εγώ.  ΔΙκός μου ο έλεγχος.  Αν δέ σου αρέσει βρές άλλο δάσκαλο, να τα χέσω τα λεφτά σου ξέρεις προετοιμασία που κάνω για το μάθημα του γιού σου?  3 έξτρα ώρες!!   Δέν νομίζεις προτιμώ να διδάσκω πιάνο που δέ θέλει προετοιμασία?  Σκάσε επιτέλους!!!  Άσε με να κάνω τη δουλειά μου.  Ξέρω τί κάνω.  Εξηγηθήκαμε?"

Δέν είπε τίποτε.  Έκλαψε.  Μου είπε  "It's not personal, I'm under a lot of stress.  I'm sorry, I'll stay out of your way."

Της πρόσφερα τη δύναμη και τη σιγουριά του αντρισμού μου.  Χαχα.  Και ήρθε στον τόπο της η ψυχή της.

Πρώτη φορά "άκκασα"  πελάτη (ή άτομο γενικά)  τόσο.  Και δούλεψε.  Αμμα ρέ.  
Παλιά δέ θα έλεγα τίποτε, θα το άφηνα να περάσει, θα έβρισκα ήπιο τρόπο να την κουμαντάρω, μα τρόπο που θα μου άφηνε εμένα κατάλοιπα μέσα μου.  Άγχος.  Μα τώρα είμαι ελεύθερος..  και ξέρω πότε να λάμπω, και πότε να ΚΡΟΥΖΩ.

Πρώτη φορά της μιλήσαν έτσι, είπε.  Με ευχαρίστησε.  

Ξύπνησα στις πέντε σήμερα, έκαμα καφέ, έκατσα σάν το λεβέντη στη βεράντα με δάκτυλα παγωμένα να διαβάσω τα μέηλ.  -1 σήμερα το πρωί η θερμοκρασία.  Μα φορώ την πανοπλία μου του χειμώνα.  Τα γυμνά δέντρα που στεφανώννουν την αυλή με φόντο το καταγάλανο του φθινοπώρου στον ουρανό μου χαμογέλασαν.  Ξέρουν αυτά τί γίνεται εδώ.  Και δέν το μολογούν.