Σουπιές, Θαϋλάνδης

Απόψε εμαγείρεψα για να φάει η οικογένεια μου.  Έχω φήμην ότι μαγειρεύω "ποτζιήντα φαγιά τα παράξενα τα βαρετά" μεταξύ των συγγ-κενών γιατί χρησιμοποιώ μπαχαρικά εχτός του μαύρου πιπεριού, της ρίγανης, και της δάφνης (Άλλα μπαχαρικά; μα έσιη τζι'άλλα;!).  Δυστυχώς, όταν βάζεις μπροστά από τον Πατέρα Διάσπορο τον ΜονοΓευτήν πιάτο με φαγητό που δέν αναγνωρίζει εντός τριών δευτερολέπτων ως απλομαγειρευμένο πτηνό, τετράποδο, ή χορταρικό, συνοφρυώννεται, πιάννει το πιάτον που την άκριαν καχύποπτα, και πλησιάζει τη μούττη με τα ρουθούννια ορθωμένα, σε απόστασην ενός ποδιού το πολλύ.  "Κάτι βρωμεί" λέει, και τα μούτρα του αμέσως παίρνουν την μορφή τοπίου μετά που σεισμό 6 ρίχτερ.   Άρα συνήθως δέν τρώει τα φαγιά μου.  

Σήμμερα το theme ήταν "Ταξίδι στη Θαϋλάνδη, τη χχώρα του Κκάρυ Iνδοκάρυδο και του Τζίντζιερ".  Πάνω χαρά της αδερφής και του αδερφού μου γιατί εκάμαν 5 χρόνια σπουδές στη ΧΤΕρνίαν όπου ετρώαν τούτα τα φαγιά συχνά, τζιαι επεθυμήσαν τα -τα εστιατόρια ethnic της Λαιστριγονίας είναι να ξερνάς.  Όι να το χουμιστώ (όι, εννά το χουμιστώ) αλλά πας το μαείρεμαν έν πιάννουμαι εύκολα.  Εμπνεύστηκα το theme που τον φίλτατον Κυπρολέων που μένει τζιαι εκείνος στη ΧΤΕρνίαν τζιαι εν μερακλής του ξενικού του φαγιού -προχτές ελάλεν ότι εποσκολλιέτουν με παρέαν south east asian, τζιαι έκαμεν με να πεθυμήσω τζιήντα φαγιά τα ωραία.    

(σσ.Τό κύριο χαραχτηριστικό της φιλοσοφίας της ασιατικής κουζίνας είναι ότι πρέπει τα φαγιά να γεμίζουν όλες τες αισθήσεις με φρέσκες λαμπερές γεύσεις ολοκληρωμένες, από όλον το φάσμαν.  Γλυτζιήν, αλμυρόν, όξινον, χρωματιστό ολοζώντανο φαγητό.  Σάλτσες που μυρίζουν όπως τον έρωταν, γεύσεις κόκκινες ερεθισμένες.  Όταν μαγειρέψεις σωστά, ζυγισμένα, το κορμί καταναλώννει τα εδέσματα και μπαίννει σε μμιάν κατανυχτικήν μυσταγωγίαν.   Η γλώσσα πάλλεται με απανωτούς φαγοργασμούς, το στομάχιν δέχεται την ηδονή ορθάννοιχτο.)

Όλα 'φτά τα ποιητικά άρχισα να σκέφτουμαι απόψε, αλλά ο Πατέρας Διάσπορος ήρτεν τζιαι έκατσεν απέναντι μου τζιαι εξενέρωσα αμέσως.

Αρχίσαμε λοιπόν με μπύρες στη βεράντα.   Άγνωστες στην γειτοννιά οι μυρωδιές.  Πολλές κατσαρόλλες εξημάρισα.  Έκαμνα τον μάστρον τζιαι εβούραν η μάνα μου.  Το φαγητό έτοιμο στην ώρα του.  Ο Πατέρας Διάσπορος εποτιτσήνωσεν αμέσως αλλά, έκπληξη! Έφαν το ούλον τζιαι δέν είπεν λέξην.  

Τώρα είμαι κουλλουριασμένος όπως το βόα που έφαεν την τσουρούδαν τζιαι εστάθηκεν του το τζιέρρατον της.  (Βαρετά, βαρετάα τα φαγιάα σου -ακούω τη φωνούδαν της γιαγιάς μου.   Σούζει το δαχτυλάκιν της)  

Θα ήθελα να γράψω για την εμπειρίαν του "Τρώμεν οικογενειακώς" αλλά είμαι πρησμένος και δυσανασχετά το κορμίν μου, δέ μμα φήννει να αφηγηθώ πράματα αστεία/τραγικά.  Άλλη φορά.  Ήθελα όμως να μοιραστώ όμως τη συνταγήν που εκατασκεύασα πέρκι την δοκιμάσει κανένας μερακλής.

Έκαμα σουπιές κκάρυ με ρύζι και αψή σαλάτα.

Έτσι παίζεται το φαγητόν:

Ετοιμάζεις τες σουπιές.  Καθαρίζεις τες όσο θέλεις και μετά κόφκεις τες που την μιάν πλευράν, για να μπόρεις να τες απλώσεις flat σαν το βιβλίον το αννοιχτόν.  Με λεπτόν μαχαιρούδιν χαράσσεις το κορμίν τους σε σχήμαν χιαστί ππακλαβωτόν, καμπόσον βαθκειά 3-4 shιζμαθκειές την κάθε μμιαν -να μέν φκεί το μασιερούδιν όμως που την άλλην.  (Όταν ψηθούν, θα αννοίξει τούτον το σχήμαν ωραία και η σουπιά θα ανθίσει όπως το σχήμαν του θκιαμαντιού.)

Μαρινάρεις τες σουπιές για τρείς ώρες (στο ψυγείον, φυσικά) σε μείγμαν ψιλοκομμένου φρέσκου τζίντζερ, δύο φύλλων λεμονιάς καλά κουπανισμένων, σκόρτου, Fish Sauce μάρκας "Squid" (που το ethnic section του σούππερμαρκετ -ρωτάτε την οικιακή σσας, έθθα ππέσει το εγώ), καμπόσο lime juice ή λεμόνι πράσινο.  

Βάλλεις κρεμμύδιν να τηγανιστεί.  Μόλις ξανθέψει προσθέτεις σκόρδο και τζίντζερ τριμμένο.  Ρίχνεις μετά απο 5 δευτερόλεπτα 1 κουταλλιά σκόνη κκάρυ (άν θέλετε συνταγήν να την κάμετε φρέσκαν, email να σας τη δώσω.  Μετά που 10 δευτερόλεπτα ρίχνεις δύο κουτάλλια Thai Red Curry Paste, ψήννεις για 30 δευτερόλεπτα (μέν το κρούσεις!), μετά ρίχνεις μισό ποτήρι νερό.  Όταν κοχλάσει και μυρίσει ωραία, ρίχνεις μέσα κύβους γλυκοπατάτα ή καρόττα.  Μόλις μαλακώσουν, ρίχνεις μέσα ένα ττενεκκούϊν Ινδοκάρυδον πουρέ ( coconut milk), και το βράζεις για ενάμιση λεπτό.  Τέλος.  Ούτε δέκα λεπτά, και θα φάεις το κκάρυ της ζωής σου.  

Ταυτόχρονα άψε κάρβουνα, δυνατή φωτιά πολλά, πάρα πολλά (notice the emphasis).  Βάλε τες σουπιές σε σχάρα, σχεδόν πας τα κάρβουνα.  Ψήσε τη κάθε μεριά το πολλύν για 4 λεπτά άν είναι μεγάλες σουπιές, να ροδίσουν ελαφρά.  ΜΗΝ τες ψήσεις περισσότερο, όπως κάμνουν οι Λαιστριγόνιοι, γιατί θα τρώς λάστιχα.  Τσίμπα τες με πηρούνιν να δείς.  Μαλακές αλλά εροδίσαν.  Βγάλε τες.  Χύσε το κκάρυ που πάνω τους.  Τέλος.

Σαλάτα:  Αγγούρι σε μακρυές πολύ λεπτές φέττες.  Ντομάτα.  Μάνγκο ή Παπάγια κύβους.  Δυόσμος φρέσκος, πιπέρια πράσινα που τα αψά σσshύλλος.  Άσπρο ξίδι, μισό κουταλάκι ζάχαρη, χυμός λεμονιού ή lime, Fish Sauce, τριμμένο τζίντζερ, σκόρδο, σησαμόλαδο.  μαρινάρεις για 6 ώρες να μαράνει καλά. 

Σέρβιρε με ρύζι φυσικά όχι Uncle Ben, διότι μόνον οι ανίδεοι τρών έτσι εκτρώματα ρυζιού, σορρυ.  Να πιάσεις έναν καλόν basmati που έχει εδώ, ή άν βρίσκεις, jasmine rice, ή και sushi rice.