Δύο κονσέρτα σέρτικα.

Εψές τζιαι πόψε επήα σε δύο κονσέρτα πολλά διαφορετικά το έναν που το άλλον.

Τί είδα εψές, τί έκαμα:

Μουσική σε γκαλερούδα τόση δα.  Χαλαρά, οι μουσικοί ούλλο ψυχή.   Μαυροντυμένοι, χαμηλά τα φώτα. Κομμάτι για πιάνο με 8 παίχτες (εκρατούσαν πέννες της κιθάρας τζιαι επαίζαν τες χορδές, εχουφτωννούνταν,  κλπ).  Κομμάτι για βιολί μόνο για δεξί χέρι που έγραψε κάποιος που είχε σπασμένο αριστερό χέρι (πελλή ιδέα, ξέρετε πόσους ήχους μπορείς να φκάλεις μέ ένα χέρι στο βιολί???).   Κομμάτι για ηλεκτρονικά και ακκορτεόν με distortion πετάλλι (ακούεται το ακκορτεόν σάν ηλεκτρική κιθάρα που την εβίασεν η μελώτικα -το ήλιθιον όργανο το φυσητό πιανούδι που είχαμεν στο δημοτικό)  Είκοσι άτομα μόνον ακροατές, εροκκάραμεν με το δικόν μας nerdy και αλληλοαυνανιστικόν τρόπον που έχουν οι ιττελλέξιουα  όταν βρέθουνται μόνοι τους. Ήπιαμεν μπόλικα κρασιά φτηνά, πονοκεφαλίστικα.  Στους τοίχους η πελλότεχνη κάποιου που εζωγράφιζεν μόνον μμάθκια.

Τί είδα πόψε:

Επήα, καλοντυμένος, με ενα φίλο μου τσελλίστα στη Συμφωνική της μεγαλούπολης να ακούσουμε την 4η του Charles Ives του ψυχοπλακωμένου πελλοαμερικάνου πρωτοπόρου του 20ου αιώνα.  Ήταν υπέροχη η συναυλία τζιαι φυσικά έγυρεν τα ο Ives θεός μακαρίσει τον.  Δύο ορχήστρες, χορωδία, δύο μαέστροι, περίεργα όργανα, άγριες μουσικές.  Μαζί μας έκατσεν ένας βιβλιοθηκάριος παρέας του τσελλίστα συνθέτης που επιμένει να γράφει κονσέρτα για παίχτες που γυρίζουν τα  κουμπούθκια να φκάλλουν τσιριλλιές με τα σιονούθκια του ραδίου.  Ήρτεν μετά τζιαι ένας άλλος που έσιει μανίαν να γράφει για μίνι πιανα των μωρών, τα κομμάθκια του εν μακράς διάρκειας -μίνιμουν 3 ώρες το ένα-  τζιαι εν εκκεντρικός πολλά, ντύννεται με σκοτσέζικες φούστες, έσιει μουστάτζιν μακρύν πολλά, τζιαι έν μιλά τίποτε, ούτε σε μματοθωρεί.

Επήαμεν μετά που τη συναυλία να φάμε μαλεσιανά, τα οποία αρέσαν μου πολλά, ήταν αψά, εβρωμούσαν με το σωστό πικάντικο τρόπο, τζιαι το ρύζι με κόκονατ ήταν πράγματι γευστικότατο.  Ερούφισα τζιαι 3 ρούμια, ώχχω μάνα μου εκάμαμεν την αμπέλι πάλε.  Νιώθω πολλά βάκχος πόψε, έμπηκεν η μουσική μέσα μου ετρύπωσεν τζιαι καρκαλιά με συνέχεια, θέλω να ξεσκάσω.  (Πόσον!   -τζι άλλον.)

\

Είμαι τέζα ομως..