Η Καλύβα
Σημείωμα 'πολογιαστό' στον αρχαίο μου εαυτό που άφησα:
Σώμα μου Α', σ'αγαπώ κι άς ζείς αλλού. Στο συγχωρώ. Κι αν σε κρατούν αυτοί που σε κρατούν, δέν με πειράζει πλέον. Δική σου η ζωή.
Σώμα Α', με την έγνοια/συννεφιά/φόβο ανθρώπινο και όσα κουβαλάς πετροσκαλισμένα στα μέλη, σώμα πρωτόπλαστο μαύρο, μικρό, οδήγησες τόσες φορές τυφλά τη Στιγμή μου στα βαλτονέρια που -τάχα- σου ήταν γραφτό: Στο συγχωρώ.
Σώμα Α', λυπάμαι.
Ήρθε η στιγμή.
Αντίο σου.
Πολύ με πίκρανες.
Τώρα
Εσύ δεξιά, εγώ αριστερά.
Κάνε τη δουλειά σου, άσε με να κάνω κι εγώ τη δική μου.
Εγώ, μυστικά από εσένα, έφυγα απόψε.
Θα ζώ μόνος μου, εδώ σε μιά καλύβα στη μέση του δάσους που έχτιζα κρυφά τριάντα χρόνια.
Φίλοι:
Κοπιάστε όποτε θέλετε. Όπως θέλετε ελάτε. Για όποιο λόγο θέλετε. Οι νόμοι της φύσης είναι άλλοι στην καλύβα μου, και όσα ξέρετε, όσα σας μάθαν, όλα τα 'πρέπει', δέν έχουν δύναμη εδώ στο δάσος.
Στην καλύβα μου όλη μέρα τρώμε επιδόρπιο, κάνουμε γυμνισμό, και μιλάμε μόνο με γρίφους, πίνουμε χωρίς να μεθούμε, κάνουμε ότι θέλει η ψυχούλα μας, και η ώρα είναι μονίμως πέντε το απόγευμα.
Σχόλια
Στην καλύβα σου δεν θα έχει εποχές... Θα είναι πάντα ότι θέλει ο καθένας... θα είναι πέντε το απόγευμα γιατί αυτή είναι η ώρα ξεκούρασης (9-5 ώρες εργασίας);
Θα αιωρούμαστε, δεν θα έχει βαρύτητα.. θα πλέουμε στον Χρόνο... αν θέλουμε. Γίνεται κι αυτό φαντάζομαι μετά απ΄όλα τα φαγοπότια και τις εκστάσεις... :)
και παντα εκει θα βρίσκομαι κρατώντας μιας κούπα στα χέρια μου αχνιστή με μιγμα περίεργο απο καφείνη, άρωμα καραμέλας, γαρύφαλλο και αλκοολ
στην υγεια σου Διασπορε μου
Κόπιασε. Το χιόνι θα λυώσει μόλις έρθουν οι καλεσμένοι..
αράχνη
Ώρα πέντε: Λίγο πρίν το σούρουπο, την ώρα που το κορμί αρχίζει να χαλαρώνει είναι η καλύτερη στιγμή να παγώσει ο χρόνος.
mafalda
Θα είναι ότι εποχή θέλεις..
ρουθλες
Κόπιασε καλή μου. Ότι θέλει ο καθένας θα είναι. Η ώρα πέντε, λίγο πρίν τη δύση του ήλιου, την ώρα της σιωπής.. Δέ θα έχει ουτε βαρύτητα ούτε μόρια να στριφογυρίζουν, θα είμαστε μόνο σκέψη άυλη. Και ότι θέλουμε θα ζούμε, για όσο θέλουμε..
ροουζ
Αχ, πλάστηκε επιτέλους ο μή-χώρος, μή-χρόνος. Πόσο να τον περιμένω?
Σάν τον πρωτάρη κολυμπώ μέσα του όλη μέρα σήμερα, να τον μάθω, αλλά η Έξω ζωή δυσκολεύει τα πράγματα.. Να ζείς κάπου χωρίς νόμους ανθρώπινους δέν είναι και τοσο εύκολο, σωστά ρόουζ? Θα σε γυρεύω εκεί, το ποτό σου θα με οδηγήσει στ' αχνάρια..